Οι γλωσσικές πολιτικές σχετίζονται σχεδόν πάντα με τις κοινωνικές συνθήκες και ανάγκες που υφίστανται σε ένα Κράτος και σχετίζονται με τις τάσεις και τις ανάγκες της υπερκείμενης πολιτικής και οικονομικής δομής στην οποία ανήκει, όπως στην περίπτωση που πραγματεύεται το παρόν συνέδριο, της ΕΕ. Σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, η διδασκαλία των ξένων γλωσσών εξαρτώταν πάντα από πολιτικές που ευνοούσαν την προώθηση μιας ενιαίας γλώσσας, παραμελώντας την οικονομική, πολιτιστική και κοινωνική πραγματικότητα της καθε μίας χώρας.

Το παράδειγμα γλωσσών όπως αυτό της ιταλικής, η οποία παρουσιάζεται ως αδύναμη γλώσσα σε σύγκριση με άλλες, όπως τα αγγλικά, καταδεικνύει το αποτέλεσμα της πολιτικής που ακολουθήθηκε στην Ευρώπη μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ανεξάρτητα από τις οικονομικές σχέσεις μεταξύ των ευρωπαϊκών χωρών, την πολιτιστική ανταλλαγή και τη συνεχή επαφή μεταξύ των λαών τους, οι τοπικές και ευρωπαϊκές πολιτικές συνεχίζουν να προωθούν την εκμάθηση των λεγόμενων ισχυρών γλωσσών, κατασκευάζοντας συγκεκριμένες γλωσσικές ανάγκες στους πολίτες τους.

Η σύγκρουση μεταξύ της κοινωνικής πραγματικότητας και της τοπικής και ευρωπαϊκής γλωσσικής πολιτικής αποτελεί το ερέθισμα για την πραγματοποίηση αυτού του συνεδρίου, το οποίο στοχεύει να ανοίξει και να διευρύνει τη συζήτηση σχετικά με τις οικονομικές, πολιτικές, πολιτιστικές και γλωσσικές διαστάσεις που ευνοούν, αν όχι επιβάλλουν θεσμικά, τη διδασκαλία συγκεριμένων γλωσσών και τον περιορισμό άλλων όπως τα ιταλικά και τα ισπανικά.